Neuromobilizacja to skuteczna metoda terapeutyczna,zaliczana do terapii manualnych, celem jej stosowania jest poprawa funkcjonowania układu nerwowego człowieka. Spełnia ona szereg ważnych zadań: bada oraz diagnozuje zaburzenia w układzie nerwowym,wpływa korzystnie na elastyczność i ukrwienie tkanki nerwowej, redukuje napięcia tkanek,wspomaga ich regenerację. Najbardziej znany typ neuromobilizacji to metoda Butlera. Australijski terapeuta stworzył technikę pozwalającą na diagnozowanie i likwidację zaburzeń przesuwalności tkanki nerwowej w odniesieniu do innych tkanek,co znacznie redukuje dolegliwości bólowe, dlatego też jest stosowana głównie w leczeniu bólu.
Metoda Butlera polega na napinaniu i rozciąganiu danego nerwu ,tak aby przemieszczały się wewnętrzne i zewnętrzne jego struktury. Uzyskuje się to dzięki odpowiedniemu ustawieniu kątowemu stawów w okolicy których przebiega nerw. Aby doszło do maksymalnego napięcia danego nerwu, można dodatkowo zastosować trakcję lub ruch w danym stawie. Dobór i modyfikacja technik zależy od objawów, które występują w badaniu klinicznym u pacjenta.
W zależności od części ciała i rodzaju schorzenia wyróżniamy następujące rodzaje terapii:
– neuromobilizację nerwu kulszowego;
– neuromobilizację nerwu łokciowego;
– neuromobilizację nerwu promieniowego, strzałkowego.
Neuromobilizacji poddają się:
– nerwy obwodowe kończyn górnych i dolnych;
– krótkie nerwy zaopatrujące poszczególne mięśnie;
– zawartość kanału kręgowego;
– nerwy czaszkowe i rdzeniowe;
– sploty nerwowe;
– nerwy zaopatrujące narządy wewnętrzne.
W trakcie terapii pacjent może odczuwać ciepło rozchodzące się aż do palców, jest to zabieg przyjemny,relaksujący i bezbolesny.
Wskazania do terapii:
– dolegliwości bólowe (bóle piekące, tępe, stresowe, migreny);
– zaburzenia mięśniowe (wzmożone napięcie,bolesne i nadmierne skurcze, bolesne przykurcze,zaniki mięśniowe);
– dysfunkcje i dolegliwości narządów jamy brzusznej;
– zaburzenia czucia (przeczulica, cierpnięcia, mrowienia);
– zmniejszenie siły mięśniowej;
– ograniczenia ruchomości w stawach;
– zaburzenia propriocepcji;
– brak równowagi psychofizycznej;
– schorzenia takie jak: rwy,zespoły cieśni,łokieć tenisisty, bolesny bark,konflikt podbarkowy.